DE RADIO

Onze nieuwe radio was prachtig. Dat mocht ook wel, er was al twee jaar voor gespaard:twee jaar lang . Een fraaie notenhouten kast met verlichte wijzerschaal en twee knoppen om aan te draaien. Eén voor het geluid van hard naar zacht en één voor het afstemmen op de juiste golflengte. Onze radio had nog iets speciaals, door het omdraaien van een knop aan de zijkant, kreeg je de middengolf, de kortegolf, de lange golf of...de visserijband.
In die vreselijke stormnacht van februari 1953, toen het Zeeuwse land werd weggespoeld in een vloedgolf van water, hebben mijn ouders gekluisterd gezeten aan het radiotoestel. Afgestemd op de visserijband, om te horen of het heel misschien toch nog mee
zou kunnen vallen. Toen het eenmaal vaststond hoe erg de ramp was, waren zij ontdaan, zo begaan met het lot dat de mensen daar had getroffen. Zij boden hun hulp aan. Boden aan een in die rampnacht ouderloos geworden kind te adopteren. In hun oprechte medeleven zouden het weesje alles hebben geboden wat ze bezaten, in rijkdom niet veel maar in liefde oneindig. Het kind zou de beste pleegouders in de wereld hebben getroffen, maar het mocht niet zo zijn. Zij waren teleurgesteld toen hun voorstel niet kon worden gehonoreerd.
Was dat wel gebeurd dan ik had ik nu nóg iemand broer of zus kunnen noemen. Vreemde gedachte eigenlijk.
De radio was wat nu de TV is, maar toch weer heel anders. De radio bracht gezelligheid mee. Je kon erbij lezen, knutselen, breien, borduren, figuurzagen of zomaar een spelletje ganzenbord of mens erger je niet spelen.
Wij kinderen waren bofferds. Bijna de hele week lang mochten we opblijven om 's avonds naar de radio te luisten. Op maandag naar 'De familie Doorsnee'. Op dinsdag naar 'De Bonte Dinsdag- avondtrein. Op zaterdag naar 'Negen heit de klok' en op zondag extra lang en extra spannend naar een aflevering uit de serie over de meesterspeurder 'Paul Vlaanderen' .
Na schooltijd en op de woensdagmiddag waren er de speciale programma's voor kinderen. Alle zuilen, met nog duidelijk een eigen klankkleur richtten hun antenne op de jeugd. Zevensprong, Wigwam, Mignon om er maar eens een paar te noemen. Met een- hoe kon het ook anders- een hoorspel als speciale attractie. Elke week volgden wij vol spanning : Bob Evers en Arie Roos in 'de jacht op Het koperen kanon' of luisterden ademloos naar 'de A van Abeltje'.
Voor de kleuters klonk er voor slapengaan het: "... en nu naar bed", het klokje van zeven uur, aangevuld met de avonturen van Paulus de Boskabouter met "Hl, HI,HI,HI" de angstaanjagende lach van Eucalypta de Heks.
Met de onbeperkte ontvangst, de mogelijkheden van techniek die we nu hebben, is het duidelijk dat de ‘radio’ van die tijd nog in de kinderschoenen stond.
Maar die prachtige radio hebben we bewaard. In een hoekje op de zolder staat hij stoffig zijn tijd te bewaren. Maar als je de stekker in het stopcontact steekt, speel onvermoeid en met krachtige helder klank, de radio. Daar kan geen stereo of quadrofonie tegen op.