LOMPEN EN METALEN

De echte, originele voddenboer is uit het Noordwijkse straatbeeld verdwenen. Per bakfiets kwamen ze de straat binnen, opgesteld op een strategisch punt riepen ze met luide stem: "Vodden, wie heeft er ...nog vodden?" soms werd er 'Lorruh' geroepen. Dan was het een Leidse lorreboer die trachtte met het aanbieden van plastic fluitjes en dito ringetjes in het Noordwijkse handelarenbestand te infiltreren. Chiel de Baggus en Tokkie voor Noordwijkers, de heren Smit en van der Hulst voor de burgerlijke stand. Ze kwamen al eerder ter sprake, de Noordwijkse bijnamen. De oprechte Noordwijkse voddenboeren. Zij hadden hun opslagplaatsen volgestouwd met ergens overcomplete zaken verzameld in in een pand waarop al jaren het bordje 'afgekeurde woning' was bevestigd. Bij ons in het gezin beter bekend als 'Het Magazijn'. Heel wat van ons inventaris in die jaren zonder geld kwam uit 'Het Magazijn'.
Waren we door het bed gezakt, ome Chiel zorgde wel voor een nieuw spiraal. Een exclusieve schemerlamp, een dressoir of een keukenstoel, het wisselde voor een paar dubbeltjes van eigenaar. Mijn ouders hadden zo ook eens een vloerkleed aangeschaft. Een oud kaal en versleten exemplaar van wat heel chique - een pers genoemd- werd. Nu werd in de kleine advertenties van een groot landelijk dagblad, regelmatig te koop gevraagd oude perzen tegen vergoeding.' Dat was natuurlijk muziek in de oren van ons arme ouderpaar en direct werd contact gezocht met de Amsterdammer. En ja hoor, hij kwam, helemaal uit Amsterdam en hij kocht het kleed voor 100 gulden. Honderd gulden was ongeveer het loon wat mijn vader kreeg voor 3 maanden werken of zo hadden ze bedacht, een heel nieuw vloerkleed voor de huiskamer.Dat geld bleek voldoende voor de aanschaf van een spiksplinter nieuw exemplaar. De keuze stond vast, dezelfde die al moeders zusters ook hadden, een zeer in de mode zijnde geschoren cocos tapijt van het merk Verto, even onverwoestbaar als onoptilbaar vormde het een schild op het kwetsbare balatum en, het geheel was heel wat chiquer dan die ouwe kale pers. Zij voelden zich de koning te rijk en wat hadden ze een lol om die slimme man uit de grote stad, die zo bekocht was met zijn ouwe kale kleed! Nu ik weet wat een antieke pers op een veiling op kan brengen, vraag ik me af wie er bij deze transactie het meest bedrogen van af zijn gekomen!
Dagelijks kwamen mijn vader of ooms wel in een van de magazijnen op bezoek, om er te snuffelen naar iets bruikbaars voor reparatie of vermaak, een koperen kraantje voor aan het fornuis, een kinderstep, een wringer of het spoeltje van een naaimachine.
Het gezin van mijn oom was via-via verblijd met een afgedankte naaimachine. Nu ontbrak hieraan nog een essentieel onderdeel. Het spoeltje. Het verouderde model was in de naaimachinehandel niet meer voorradig, tante drong wel op spoedige vervanging aan!
Tot oom op een goede dag de naaimachine van de vrouw van de voddenboer buiten naast het magazijn zag staan. Zelfde merk en type!
Wat later die week beklaagde de eigenaresse van de naaimachine zich- in het algemeen- tegen diezelfde oom: ‘dat het toch wat was tegenwoordig. Hadden ze op klaarlichte dag, terwijl ze buiten zat te naaien, het spoeltje uit haar machine geroofd, d'r kwam tegenwoordig wel tuig in de zaak! "
Mijn oom heeft haar gelijk gegeven en het allemaal beaamd, van dat tuig van tegenwoordig en dat het toch wat was, maar mijn tante was zeer content met haar perfect werkende naaimachine. Eindelijk had haar man het bijpassende spoeltje meegebracht!