BUNKERS

Bunkers de grote grijze betonnen kolossen die in mijn jeugd het spelen in de duinen extra spannend maakten. Verdedigingswerken van een ongewenst ideaal. Erfenis van ongewenste bezoekers. Maar wat speelden we er graag. Op woensdagmiddag togen hele troepen kinderen richting Staatsbos en duinen. Spelen in de bunkers. Wat er nou eigenlijk zo leuk aan was weet ik niet meer. Het was spannend, je kon er dingen doen en dingen laten die wel en niet geoorloofd waren en heel belangrijk je was er met kinderen onder elkaar. Groten -volwassenen- gingen niet mee. Op woensdagmiddag was het terrein alleen voor de kinderen, althans zo herinner ik het me! Een geliefkoosd spelletje was, hoe kan het ook anders, oorlogje spelen. Een fanatieke strijd ontwikkelde er zich tussen de Zeeërs en de Binders. Ieder verdedigde zijn eigen territorium. Met het doffe wapengekletter van zelfgetimmerde houten zwaarden, botte dolken, gesneden van een boomtak. Pijlen van papier, weggeblazen in een roer gemaakt van een stuk tuinslang. Met de kattapult weggeschoten klitten die in je haar een pijnlijke kluwen vormde die er 's-avonds met de schaar moesten worden uitgeknipt. Barricaden werden opgeworpen. Schuilhutten werden gebouwd, zo verscholendat je ze zelf de andere week nooit meer terug kon vinden. Konijnenholen werden leeggehaald. Aanplant werd verwoest niet met opzet, maar toch..... Kogels en ander oorlogstuig werd verzameld. Levens- en levensgevaarlijk. Ondanks de strikte waarschuwing van iedereen en elk mens "overal vanaf te blijven" wat je in de duinen aan munitie vond: er stond letterlijk de doodstraf op. Helaas zijn er meerdere slachtoffers te betreuren geweest; enkele kinderen zijn jammerlijk verongelukt. Nadat die vreselijke ongelukken waren gebeurd, zijn de bunkers dichtgemaakt en volgestort met zand of helemaal onder het zand bedolven. Zo is hun bestaan onzichtbaar geworden, is hun bestaan uitgewist. Uitgewist! Zoals het bestaan van al de slachtoffers van het wreedste spel dat mensen kunnen spelen. Oorlog!