ALTIJD WAT

Ik had altijd wat. Andere kinderen hadden nooit iets. Ik had áltijd wat. Oorpijn, bronchitis, een gat in m'n hoofd. Brandwonden, iets gebroken, kneuzingen, ik had het allemaal: Het aller- allerergste dat ik ooit gehad heb zijn steunzolen. Mijn tegen elkaar klappende knieën riepen de bezorgdheid op van ouders en schoolarts. Met als gevolg een verwijskaart naar de Anna-Kliniek. Een soort orthopedisch Walhalla voor x-benen! Na veel bezoeken aan en het nemen van gipsafdrukken van, werden ze dan eindelijk geleverd. De voetvervormers. Glanzende roestvrijstalen aan het uiteinde voorzien van een randje leer, STEUNZOLEN! . Ik vond ze vreselijk: een regelrechte ramp en stelde een ieder er luidkeels van in kennis dat ik niet voor schut ging lopen. Dat was niet ondenkbaar maar wel ondankbaar. Want in een speciaal ingelaste shopping-trip naar Leiden, waren ze bij van Haren aangeschaft. Ik zie ze nog voor me. Lichtgrijze van een opstaande rand voorziene molières. Een maat groter dan normaal met spekzolen. Schuiten van schoenen, bij uitstek geschikt voor het dragen van inlegbare steunzolen, zoals de verkoopster heel discreet had aangeprezen. Gelukkig was de wereld met mij. Niet al te lang daarna kwamen de 'queen'ies' in de mode. Schoenen met een smalle spitse leest en een elegant halfhoog hakje. Die kreeg ik. Dat is het mooiste paar schoenen geweest dat ik ooit heb bezeten. Bruin suede met een lichtbllauwe kalfsleren voering. Helemaal chique! Van de tientallen paren die na dit paar nog door mij zijn aangeschaft, hoe mooi of ondraagbaar ook, dit stel is altijd nummer één gebleven!
Van mijn bronchitis ben ik op babyleeftijd in de oorlog en zonder medicijnen voorspoedig genezen. Door wisselbaden dat wil zeggen afwisselend een plons warm en een plons koud water over je blote lijf! Volgens mij slecht voor je hart maar mijn benauwdheid is er toch van genezen.
Oorpijn had ik dagelijks, zeker de eerste tien jaren van mijn leven. Dat betekende zomers niet zwemmen, 's winters een muts op. Ondanks die voorzorgen toch de terugkerende oorontstekingen. Waarbij je versuft van de pijn op bed lag een nat washandje op je voorhoofd om de koorts te drukken. Een 'Akkertje' om de pijn te stillen was een medicijn verpakt als een miniscuul rond ouweldoosje. Eerst na het knippen van mijn amandelen in het Elisabethziekenhuis op de Hooigracht in Leiden is het goed gekomen. Hoewel het verblijf daar ook al weer geen goede herinneringen heeft nagelaten. Alleen gelaten bij de zusters in het ziekenhuis, verlaten door je moeder én vader, overgeleverd aan een onbekende vijand, werd je per rolstoel naar de operatiekamer gereden. Met riemen vastgesnoerd aan een stoel, werd er een kapje over je neus en mond gehouden waaruit lachgas stroomde. Je moest diep inademen, diep adem halen. Zo raakte je 'weg' in de lichte narcose. Met lachgas (mijn tante die ooit een soort gelijke behandeling had ondergaan, ging er prat op dat ze zo verschrikkelijk had moeten lachen door het gas, dat ze niets van de pijn had kúnnen voelen). Uren later, in de nacht, was ik misselijk en met een zere keel wakker geworden in de herrie en het geroezemoes dat een nachtelijk ziekenhuis oplevert. Reppende voeten, rammelende bekkens, een bel en een zoemer, zacht pratende stemmen en een kind dat huilt. Op mijn zaal huilden alle kinderen.
Een gat in mijn hoofd. Voor op de fiets met vader naar de dokter. Een kram erin een pleister erop en het leed was weer geleden. Wel treurde ik lang over mijn kleren die bevlekt met bloed bedorven waren. Het groen zijden jurkje met geborduurde blauw met rosse bloemetjes. Het mooie manteltje, van lichtbruin velours met een donkerbruin fluwelen kraagje. Ik huilde harder om de verknoeide kledingstukken dan van de schrik en de pijn.
Zo groeide ik op: een arm gebroken, twee polsen gekneusd, een been verbrand, het topje van mijn vinger gesneden. Ik hád écht altijd wat.